Zó doorgaan betekent een verharding van de tweedeling in de zorg

De laatste tijd verschijnen berichten in de krant dat patiënten niet altijd de zorg krijgen die ze nodig hebben omdat die betrokkenen hun eigen bijdragen niet kunnen betalen.

In een ander krantenbericht werd aangegeven dat wanneer bij een specifieke behandeling zeer dure medicijnen moeten worden ingezet en het ziekenhuis door het daarvoor beschikbare budget heen is, de behandelende arts uit pure armoede zegt dat de patiënt is uitbehandeld.

Ik vind het reëel om na te gaan en er zelfs protocollen voor op te stellen of een behandeling van een ernstig zieke patiënt nog zinvol is maar daarbij mag bij het bepalen van het standpunt het geld niet het uitgangspunt zijn. Dan moet je praten over de kwaliteit van het leven, dus het belang van de patiënt en zijn of haar omgeving.

Ook in de eerste lijn zorg  doen zich zaken voor die je niet voor mogelijk houdt.

Patiënten  krijgen door de huisarts een medicijn voorgeschreven, gaan met het recept  naar de apotheek maar nemen het medicijn niet in ontvangst omdat de eigen bijdrage niet kan worden betaald. Op deze wijze verkrijgt deze patiënt niet de behandeling die vereist is en waar hij of zij ook recht op zou moeten hebben.

Van een  tandarts hoor ik een vergelijkbaar geluid. Behandelingen die eigenlijk nodig zijn  worden beperkt tot het deel van het gebit dat zichtbaar is. Mensen hebben voor optimale behandeling het geld niet dan wel hebben het er niet voor over.

Hoe dan ook: de zaken lopen anders dan destijds werd beoogd met de grote stelselherziening, waarbij ziekenfondsen met een inkomensafhankelijke premie werden vervangen door een ziektekostenverzekering met een vaste premie voor iedereen. De mensen moeten nu steeds meer zelf betalen aan eigen risico, aan eigen bijdragen en voor noodzakelijke zorg die helemaal niet vergoed wordt. Volgens het kabinet om het zorggebruik af te remmen en om de ziektekostenpremie laag te houden. Maar dit slaat door, met als gevolg de schrijnende voorbeelden die ik hierboven heb beschreven.

Nu de inkomensongelijkheid toeneemt en de mensen met de laagste inkomens het gelag lijken te betalen is de tijd aangebroken dat wordt nagedacht over een andere aanpak van de financiering van onze zorg, waarbij op de invoering van een inkomensafhankelijke premie geen taboe meer hoort te rusten.

Doorgaan op de huidige weg betekent een verharding van de tweedeling in de zorg,

Dat moeten we toch niet laten gebeuren.